363.

روزگار سیاهی ست

که قلب ، قلب را نمی بیند

و عشق در کوچه پس کوچه های خیانت،

غریبانه گمشده است

و چشم ها کورند، و هیچ نمیبینند جز خواسته های هوسشان...

روزگاری تلخ، پر از زهرِ خند از عکس های لبخند نما

روزگاری پر از رنج ، که سیاهیِ آن؛  چشم ها را کور کرده

و عذابِ آن ،بیماری به جانِ تنمان که هیـــچ

به جانِ روحمان انداخته

و دریغا مرهمی....

خدا ، از کوچه ها کوچ کرده ، از قلب ها رخت بربسته

و غریبانه در میان ما میچرخد و حیرت میکند

از ازدحامِ همهمه ی نامردیِ  مردانِ نامرد

دختری به تنهایی ماه